Even een voetbalverhaal om de vraag in te leiden. Toen Iain Dowie in december 2003 manager werd bij Crystal Palace FC boekte hij onverwacht enorme successen. Hij liet de voetballers dagelijks zwemmen en boksen om fitter te worden en hij vertelde hen verhalen uit andere sporten om de spelers te motiveren. Welk ijshockeyverhaal zouden jullie vertellen om spelers te motiveren?
Ed: Het verhaal van Ryan Straschnitzki, speler van Homboldt Broncos. Hij raakte verlamd is die verschrikkelijk busramp, waar zestien doden vielen. Hij is nu via het para ice hockey alsnog zijn droom aan het najagen en speelt de sport nu op een andere manier. Dat soort voorbeelden houden je nuchter en laten je relativeren. En dat laatste ontbreekt heel vaak bij mensen, het besef dat wij het op heel veel vlakken goed voor elkaar hebben hier.
Barend: Het verhaal van een jongen die vaak gepest werd om zijn asperger en ADHD; Linus Söderström. Hij liet zich echter niet in een hoek zetten en werd goalie. Met succes. Vanuit de jeugd van Djurgården kwam hij bij HV71 terecht, waar hij in 2017 het kampioenschap binnenhaalde en zijn GAA van 1.34 is het beste wat een goalie ooit heeft neergezet in de SHL. Na de finale reeks gaf de jonge goalie aan dat het pesten nog niet was gestopt. Tijdens de wedstrijden werden er regelmatig beledigende opmerkingen gemaakt over zijn ‘handicap’.
In 2014 was Söderström al gedraft door New York Islanders. Daar speelde hij echter nog niet voor. Na het kampioenschap in 2017 speelde de talentvolle goalie in twee jaar slechts veertien wedstrijden door een spierblessure in zijn buik. Inmiddels is Söderström weer op de terugweg. Niet bij de Islanders, nog niet. Hij is dit seizoen begonnen bij Worcester Railers. Het derde team van de organisatie uit Brooklyn, New York. Inmiddels is hij doorgeschoven naar het AHL, Bridgeport Sound Tigers.
In interviews geeft Söderström zelf aan dat zijn asperger en ADHD voor hemzelf geen beperkingen zijn. Hierdoor kan hij zich juist extra focussen en voorbereiden op een terugkeer op het hoogst mogelijke niveau.
Tessa: Ik ben het hiermee volledig met Ed eens. Kippenvel elke keer als ik er weer wat over lees. Verschrikkelijk dat er zulke ernstige dingen gebeuren, maar elke keer weer laat iedereen zien dat we weer een grote ijshockey familie zijn, maakt niet uit wie je bent of waar je vandaan komt, je helpt waar mogelijk.
Luciano: Ik sluit mij volledig bij Ed aan in deze, dat is zo’n mooi verhaal. Maar ook de verbroedering die momenteel plaats vind in België en Nederland voor Winnie. Helemaal dat Bulldogs Luik als grootste rivaal als eerste over de brug komt met een toffe actie. Ook die stoere ijshockeyers die elkaar soms over en door de boarding drukken, die stoere mannen die soms de handschoenen laten vallen om het ouderwets met de vuisten op te lossen, die stoere mannen die tot het gaatje gaan voor de punten, die stoere mannen laten zien waarom het echte stoere mannen zijn!
