Ook dit seizoen spelen er weer een flink aantal Nederlandse talenten in Scandinavië. Het merendeel daarvan in Zweden maar ook in Noorwegen en Finland schaatst Nederlands talent rond. Jay, Jesper, Marcus, Kyan, Bob (na zijn terugkeer uit Canada), Mees en Timoer tonen nog steeds hun kunsten op het Zweedse ijs. Pim, Noah, Sten en Floris doen dat nu ook. Luka staat op het ijs in Finland en Didrik en Robin zijn allang geen vreemden meer in Noorwegen. In dit deel de verhalen van Mees van Wingerden, Noah Smits, Jay Lesteluhu en Kyan Helenklaken
Lees ook: Nederlandse talenten in Scandinavië – Deel 1
Noah Smits – Göta/Traneberg
Van de ene hoofdstad naar de andere. Van Amsterdam naar Stockholm. Om helemaal precies te zijn het stadsdeel Bromma. Het was niet het eerste plan voor Noah Smits. Oorspronkelijk wilde hij weer naar Canada, waar hij al eens uitkwam voor IHA Bantam Varsity. Vanwege Covid-19 ging dat niet door en schakelde de Amsterdammer over naar plan-B; Zweden.
Tekst gaat verder na de afbeelding
“Ik was daardoor wel een beetje laat met try-outs. Göta/Traneberg was erg vriendelijk en ik had er een goed gevoel bij. Alles zag er erg professioneel uit. Ze hebben een eigen gym, video-room, team kleedkamer en veel trainingen. Göta bood mij een plek aan in het team en dus greep ik die kans. Ik ben erg blij dat ik die kans heb gekregen want ik denk dat ik hier als speler erg kan groeien en beter kan worden,” begint Noah zijn verhaal.
Al vroeg begonnen bij Amstel Tigers
Zijn Zweedse verhaal want, het ijshockey verhaal van de zeventien jarige aanvaller begint al veel eerder. Via twee broers die bij hem in de straat woonden, Victor en Jasper Nordemann, kwam hij in aanraking met het spelletje. Op aanraden van hen begon Noah als vijfjarige bij Amstel Tijgers. Een schot in de roos want hij bleek het super leuk te vinden, zoals hij zelf aangeeft.
Leven in een vreemd land was iets wat Noah al had meegemaakt in Calgary. De aanpassing in Zweden ging allemaal redelijk snel. “Het leven hier is een stuk anders, het leven zonder ouders, andere cultuur, nieuwe vrienden, het koste allemaal even wat tijd maar het bevalt me hier prima.”
Ook het ijshockey vergde een aanpassing verteld Noah: “Het was wel een groot verschil in niveau, de snelheid was veel hoger en ik vond het in het begin erg lastig meekomen. Na een paar trainingen en wedstrijden ben ik er inmiddels wel aan gewend.”
Tekst gaat verder na de afbeelding
“Het verschil tussen Nederland en Zweden qua ijshockey is dat, iedereen hier in Zweden super goed is, je hebt het nooit makkelijk. Je moet hier altijd hard werken anders wordt je zo omver geschaatst, de snelheid is hier super hoog. We trainen zo veel dat het dagelijkse leven op elke dag trainen, school en eten aankomt.”
De U18 van Göta/Traneberg traint twee ochtenden in de week en vijf keer ’s avonds. Dan worden er ook nog twee wedstrijden per week gespeeld.
Een druk ijshockeyprogramma waarbij hij ook naar school gaat en met vrienden kan afspreken om bijvoorbeeld te gaan golfen. “School is overigens makkelijk te combineren met het trainen, want de trainingen zijn of heel vroeg of heel laat dus kan ik mijn school er tussen in doen,” laat hij weten.
Mees en Kyan
Buiten zijn Zweedse ploeg- en klasgenoten heeft Noah ook contact met Mees van Wingerden (die bij Arlanda Wings speelt, zo’n 40 kilometer van Bromma). “We gaan allebei weleens naar elkaars wedstrijden kijken. Ook spreken we, buiten het ijshockey om, vaak af in de stad. Ook met Kyan Helenklaken heb ik contact maar iets afspreken is met hem moeilijker.”
Kyan speelt aan de andere kant van Zweden bij Jonstorp. In de buurt van Ängelholm.
Aan die westkant van Zweden bevinden zich ook de twee favoriete SHL teams van Noah: Rögle BK uit Ängelholm en het Göteborgse Frölunda Indians. Waar bijvoorbeeld Jonstorp en Rögle een samenwerkingsverband hebben met de jeugd heeft Göta/Traneberg dat niet met een ploeg in de SHL of AllSvenskan. De twee grote ploegen uit Stockholm (Djurgården IF en AIK) hebben dat waarschijnlijk ook niet nodig. Wie op de kaart van Zweden kijkt en daar een stipje zet bij iedere club met een jeugdafdeling zal direct de zwarte vlek opvallen in, en rondom, de Zweedse hoofdstad.
In de competitie begint het jonge team van Göta/Traneberg zijn draai te vinden. “Ons team bestaat uit bijna alleen maar spelers die in 2004 zijn geboren. We hebben dus één van de jongste teams in de competitie. Als team zijn we wel sterk, alleen hebben nog veel te leren op fysiek gebied. Bij mezelf gaat het spel ook goed. Het scoren is er nog niet van gekomen. Gelukkig hebben we nog een lang seizoen te gaan. Uiteraard ga ik mijn best doen om zoveel mogelijk punten te halen dit jaar.”
Toekomstplannen
Het doel voor Noah is om zichzelf klaar te stomen om volgend seizoen U20 te gaan spelen. “Mijn plan is om volgend seizoen sowieso nog een jaar in Zweden te blijven spelen en daarna misschien naar Canada of Amerika te gaan,” ontvouwt hij zijn toekomstplannen.
Tekst gaat verder na de afbeelding
Noah is de enige buitenlander in het U18 team. “Dat is wel anders dan destijds in Canada. Alle andere spelers praten Zweeds met elkaar en dan ben ik de enige die Engels spreekt. Na een tijd went het wel en begin je ook redelijk Zweeds te verstaan. Dat helpt wel. In Canada sprak iedereen Engels en was het dus makkelijker communiceren.”
Voor de jonge Amsterdammer was Zweden niet onbekend door de ijshockeykampen die hij er heeft bezocht. Toch mist hij Amsterdam en zijn ouders nog wel eens. “Na zestien jaar in Amsterdam wonen met je ouders en al je vrienden… Ja dan ga je het wel een beetje missen. Het is echt je thuis. Maar als je wilt ijshockeyen moet je daar ook wat voor over hebben,” eindigt Noah.
Mees Van Wingerden – Wings HC Arlanda
Vorig jaar gaf Mees van Wingerden aan dat hij zich wilde ontwikkelen bij Lund Giants om zo de stap te kunnen zetten naar een U18 Elit-team. Nu heeft de Zweedse IJshockeybond de namen van verschillende competities veranderd maar Mees heeft afgelopen zomer die stap gemaakt. Van Lund Giant U16 verhuisde hij naar Wings HC Arlanda U18 dat uitkomt op het het hoogste niveau in Zweden.
Tekst gaat verder na de afbeelding
Het gebrek aan een mogelijkheid om door te stromen binnen de club was de reden dat hij zijn vervolg in Zweden elders is gaan voortzetten. Mees had het in Lund prima naar zijn zin: “Zowel op het ijs als daarbuiten heb ik afgelopen jaar het ontzettend naar mijn zin gehad in Lund. We zaten in een competitie met veel grote namen zoals Frölunda Indians, HV71 en Malmö Redhawks.”
Twee van mooiste momenten die hij vorig seizoen meemaakte hadden te maken met wedstrijden tegen die grote clubs die al jaren meedraaien in de SHL. “De uitwedstrijd bij Frölunda Indians was heel gaaf. Ik ben fan van de Indians dus dan is het extra tof om daar te mogen spelen. We hebben uiteindelijk met 4-1 verloren wat helemaal niet slecht is,” verteld de jonge Boschenaar enthousiast. “De wedstrijden tegen Malmö Redhawks waren ook heel tof. Veel van onze spelers kwamen zelf van Malmö en de meeste spelers van Malmö zaten bij jongens uit mijn team in de klas. Helaas was mijn goal (de 2-2) niet voldoende voor de winst.”
Vertrek coach
Met het team liep het in de competitie wat stroef. De coach vertrok tijdens het seizoen en is inmiddels de coach van het damesteam van Malmö Redhawks en dus ook van Zoë Barbier. Verder vertrokken er nog een aantal spelers die terugkeerden naar Denemarken.
Mees ondervond een groot verschil tussen Red Eagles Den Bosch en Lund Giants, tussen Nederland en Zweden: de selecties in Zweden zijn veel breder. “De topspelers van mijn team in Lund waren niet veel beter dan sommige jongens uit Nederland maar er zijn gewoon veel meer goede spelers om uit te kiezen,” geeft Mees aan.
Voor Mees persoonlijk was het een goed jaar waarin hij al snel gewend was aan het niveau in Zweden. “Vooral verdedigend heb ik een goed jaar gehad maar ik ben ook tevreden over mijn aanvallende spel ook al zie je dit niet terug in de punten. In het begin heb je helemaal niet door wat voor stappen je maakt omdat je gewend raakt aan de snelheid. Als je dan terugkomt in Nederland zie je ineens hoe ver je vooruit bent gegaan. Dat begon ik eigenlijk pas door te hebben toen ik werd gekozen voor het Nederlands U18 team.”
Zijn opgedane kennis over het ijshockey in Zweden, en specifiek Lund Giants, heeft Mees doorgegeven aan Floris Vooren, die Mees is komen vervangen als Nederlandse vertegenwoordiger bij Lund Giants. “Jazeker, op het eind van vorig seizoen vroeg de manager van Lund of ik nog goede 2005 spelers kende. Toen heb ik Floris een berichtje gestuurd om te vragen of hij interesse had. Mijn vader heeft toen de ouders van Floris in contact gebracht met de club en zo is hij in Lund terechtgekomen.”
Arlanda Wings
Zelf maakte de, in juli zestien jaar geworden, Mees dus de stap van Lund naar Wings HC Arlanda, de ploeg waar Bob Gerretsen vorig seizoen voor uitkwam. Try-outs voor het volgende seizoen beginnen al in november en december van het lopende seizoen. De jonge verdediger is bij verschillende teams op try-out geweest. Onder andere bij Gotä/Tranenberg, de club waar Noah Smits nu zijn kunsten laat zien. “Uiteindelijk had ik het beste gevoel bij Wings. De club is erg professioneel en er zijn veel spelers van Wings die doorstromen naar de grotere namen in de regio zoals AIK en Almtuna,” verteld Mees. Ook Vegas Golden Knights-ster William Karlsson heeft voor de Wings gespeeld.
Lees ook: Bob Gerretsen spreidt zijn vleugels in Zweden
Voor Mees en Wings Arlanda Wings was het al snel duidelijk dat de Nederlandse verdediger dit seizoen het donkerblauwe shirt met de gele vleugels zou gaan aantrekken. Vanwege Covid-19 kon hij echter pas in augustus daadwerkelijk bij het team aansluiten.
Nu woont Mees op zo’n veertig kilometer van Noah en zoals we al in het artikel met Noah hebben kunnen lezen, zien de twee elkaar redelijk vaak. Bij wedstrijden en daarbuiten. “Vorig jaar heb ik een aantal keer met Timoer en Kyan afgesproken om elkaars wedstrijden te zien. Ik ken die jongens al heel lang dus het was super tof om samen met hun in Zweden te zijn. Jay heb ik ook nog ontmoet op een BBQ samen met Kyan en Timoer,” laat Mees weten. “Volgens mij wonen de meiden van SDE ook redelijk dichtbij maar die heb ik verder nog niet gesproken.”
Den Bosch – Lund – Arlanda
De overstap naar Arlanda verliep heel anders dan die van Den Bosch naar Lund. In Lund was hij de enige die, in het begin van het seizoen, nog geen Zweedse sprak. Mees had er wel een erg fijn gastgezin dat hem bij vrijwel alles heeft geholpen en bijgestaan. “In Arlanda ging het allemaal wat makkelijker. Zeker ook omdat ik de taal nu goed versta. Zweeds spreken is nog iets moeilijker maar eigenlijk gaat het wel heel goed,” verteld Mees in vlot Nederlands. “Ook heeft Wings meer buitenlanders die niet of nauwelijks Zweeds spreken. De eerste twee weken heeft Noah ook met ons meegetraind dus dan sta je er in ieder geval niet alleen voor.” De grootste verandering buiten het ijshockey was dat Mees nu op zichzelf woont en dus zelf moet koken, wassen, schoonmaken etc. “En dat gaat allemaal best goed!”
Tekst gaat verder na de afbeelding
Spelen tegen NHL Draft prospects
Op ijshockeygebied was de stap naar Arlanda groter. Het is dan ook het hoogste niveau voor U18 in Zweden. “In mijn eerste wedstrijd tegen Djurgårdens IF heb ik tegen één propsect voor de 2021 NHL draft (Kasper Lindström) en vijf prospects voor de 2022 draft (Liam Öhgren, Calle Odelius, Joel Kjellberg, Noah östlund en Jonathan Lekkerimäki) gespeeld. Dat geeft wel enigszins aan wat het niveau is in onze competitie.” Ook binnen het eigen team is de concurrentie groot. “Vooral bij de verdedigers. We hebben acht spelers die allemaal in de basis zouden kunnen staan. Aan mij dus de taak om boven de anderen uit te steken,” zegt Mees strijdbaar.
In de zomer is Mees al begonnen met de voorbereiding op het huidige seizoen. Zo werkte hij veel samen met Gert Peeters van SportsCoach1ng. Niet alleen hij maar nog veel meer getalenteerde spelers. Ook Guus van Nes en Senna Peeters stonden deze zomer met SportsCoach1ng op het ijs. Met Tilburg Trappers speler en eigenaar/ personal trainer van Face-Off Sport & Coaching, Bryan Vos heeft hem geholpen met voeding en off-ice workouts.
Vanwege Covid-19 ligt op dit moment de competitie stil. Mees heeft voor na de herstart al goede gesprekken gehad met de coaching staff: “Het ziet ernaar uit dat ik een stuk meer ga spelen zodra onze competitie weer begint. Ik ben pas eerstejaars en ik heb nog veel tijd om me te ontwikkelen maar het is toch goed om nu alvast ervaring op te doen. Dat brengt me zeker dichter bij mijn doel: de Amerikaanse NCAA DIV 1 of Usports in Canada.”
School in Uppsala
Tussen zijn sportieve ambities door gaat Mees ook naar school. Niet zoals veel van zijn teamgenoten naar een topsportschool op loopafstand van de ijsbaan waar ze ook nog extra trainingen krijgen en makkelijk vrij krijgen als dat nodig is voor de Wings. Het onderwijs is daar alleen in het Zweeds en omdat Mees aangeeft school belangrijk te vinden en alles goed wil kunnen volgen gaat hij naar de Internationale school in Uppsala. “Ik ga elke dag met de trein naar Uppsala. Dat kost me ongeveer een uur aan reizen en dat is wel een nadeel. Die tijd zou ik beter aan andere dingen kunnen besteden zoals trainen.”
Vanwege het stilleggen van de competitie en de trainingen in Arlanda is Mees nu weer even in Den Bosch. Tijd voor Nederlands eten dat hij in Zweden mist en waarvan zijn ouders, als ze langskomen, altijd wat van mee moeten nemen. Tijd ook om weer in Nederland de schaatsen aan te trekken en samen met Noah te gaan trainen bij Gert Peeters.
Tekst gaat verder na de afbeelding
Ook bij Red Eagles in Den Bosch heeft Mees weer meegetraind. “Jazeker, Ik ben de komende twee weken in Nederland. Ik heb vandaag al met Gert getraind en ik ga zo meteen het ijs op met Den Bosch. Ik heb een aantal opties bekeken maar dit is voor mij nu het beste. Het is even moeilijk nu met Covid-19 maar het is niet anders. Het belangrijkste voor mij is dat ik stappen kan blijven maken en om zo min mogelijk tijd te verliezen,” sluit Mees af.
Jay Lesteluhu – Jonstrops IF
Hij is de routinier in Zweden onder de Nederlandse U20 spelers. Jay Lesteluhu is inmiddels aan zijn vierde seizoen bij Jonstorps IF bezig. Begonnen bij de U16 en nu, als achttien jarige, vast bij de U20.
Lees ook: Jay Lesteluhu, Nederlands talent ‘gestrand’ in Ängelholm
Voor Jay was het een uitgemaakte zaak dat hij ook dit seizoen weer voor Jonstorps IF zou gaan uitkomen. Hij woont nog steeds Ängelholm en de weg naar school weet hij ook nog steeds te vinden. “Al voor de zomer heb ik laten weten dat ik bij Jonstorps IF blijf. We hebben een hele goede trainer (Peter Elander). Dat is zeker een reden om te blijven. En ik ken hier alles; Ängelholm, school en dergelijk. Dat is ook wel fijn.”
Tekst gaat verder na de afbeelding
Het afgelopen seizoen eindigde voor Jay persoonlijk wat minder. Hij was goed in vorm en het seizoen liep lekker totdat hij een schouderblessure opliep. “Dat was tijdens de eerste wedstrijd van de playoffs. Die heb ik daardoor voor de rest helemaal gemist. Balen maar ja, niks aan te doen,” verteld Jay.
De zomer werd gebruikt voor hersteltrainingen met de fysiotherapeut. Verder ook nog conditietrainingen met het hele team in voorbereiding op het huidige seizoen. In de voorbereiding vestigde multi-talent Jay het clubrecord voor sprong uit stand. Naast ijshockey heeft hij ook, niet onverdienstelijk aan teakwondo gedaan. Lachend reageert hij: “Misschien heeft het inderdaad wel wat met mijn teakwondo geschiedenis te maken omdat daar ook veel explosiviteit bij komt kijken.”
Tekst gaat verder na de afbeelding
Goed begin seizoen 2020/2021
Dit seizoen gaat het goed met Jay en de U20 van Jonstrops IF. Drie van de vier gespeelde wedstrijden werden gewonnen. “Het is erg jammer dat ze nu alle wedstrijden stop hebben gezet want het team, en ikzelf ook, zaten net in een goede flow. Dat komt trouwens goed hoor. Die blijven we houden. Hopelijk mogen we weer zo snel mogelijk door met de competitie. Dat is natuurlijk het leukste wat er is!”
Van die vier wedstrijden met de U20 was er ook één waar Jay niet de enige Nederlander was. In de zomer maakte Kyan Helenklaken de overstap van Helsingborg HC naar Jonstorps IF. Kyan zit bij de selectie van de U18 maar draait dus ook wel eens mee met de U20.
Jay heeft er een taak(je) bijgekregen en mag af en toe als tolk optreden. “Dat is wel leerzaam voor mij. Soms leidt het me misschien een beetje af van waar ik zelf mee bezig ben. Daar moet ik dan goed mee om leren te gaan. Maar het is natuurlijk vooral gezellig met een andere Nederlander in het team.”
Ook met Sten Scholtes heeft Jay regelmatig contact. Sten speelt in Landskrona zoals in Deel 1 al was te lezen.
“Het is alleen maar gezellig als er meer Nederlanders naar Zweden komen,” laat Jay nog weten
Kyan Helenklaken – Jonstrops IF
Van Helsingborg naar Jonstorp is nog geen 25 kilometer naar het noorden. Het was de weg die Kyan Helenklaken deze zomer aflegde. Na zijn eerste jaar in Zweden bij de U16 van Helsingborgs HC koos de zestien jarige verdediger om de kleuren van Jonstorps IF te gaan verdedigen.
Tekst gaat verder na de afbeelding
Kyan komt er uit voor de U18 maar draait ook mee in het U20 team waar ook Jay Lesteluhu in speelt. Beide teams draaien mee op het derde Zweedse niveau voor hun leeftijdscategorie. De U18 in Division 1 C, Region Syd. Het team met de U20 spelers draait mee in de Division 1E, Region Syd. “Ik heb de overstap gemaakt omdat hier een erg goede trainer zit. In de tijd dat ik hier ben, kan ik al merken dat ik dankzij hem veel progressie heb kunnen maken,” geeft Kyan als reden voor zijn overstap.
Net zoals de U20 heeft ook de U18 van Jonstorps IF drie van de vier wedstrijden gewonnen. Met respectievelijk 26 en 25 goals ontlopen ze elkaar ook niet veel. Qua tegen goals is er wel een verschil.
Ondanks dat Kyan een verdediger is, kan hem dat niet worden aangerekend. “Inderdaad,” zegt hij. “Ik heb helaas mijn arm gebroken. Dus heb nog niet veel kunnen spelen. Gelukkig kan ik weer bijna uit het gips.”
Tekst gaat verder na de afbeelding
Vertrek uit Helsingborg
Met zijn vertrek uit Helsingborg moest hij onder andere ook afscheid nemen van Timoer Roodenburg waarmee hij vorig jaar samenspeelde. Met de auto is het echter maar twintig minuten. Geen belemmering voor hen om nog regelmatig contact te hebben.
Met Jay kan Kyan het ook prima vinden en samen spelen ze dus voor Jonstorps IF in de U20. In de U20 is hij niet de enige zestien jarige maar hij is wel de jongste van het hele team. “Het komt wel vaker voor dat iemand van zestien in de U20 speelt. Misschien niet zo heel vaak, dat wel. Ik kan wel zeggen dat het in ieder geval een stuk hoger niveau is dan vorig seizoen,” sluit Kyan af.
