Het worden weer korte nachten dit seizoen – Cor Machielsen
De meeste mensen die mij volgen op Twitter en Facebook weten inmiddels wel van mijn voorliefde voor Feyenoord en de Edmonton Oilers. Dat je voor Feyenoord bent begrijpen de mensen wel, maar de liefde voor ijshockey en de Edmonton Oilers: dat is voor de meesten niet te rijmen.
Mijn voorliefde voor ijshockey is ontstaan tijdens de Olympische Spelen van 1976 in Innsbruck. Daar zag ik de Russen schitteren, met een opvallende speler: goalie Vladislav Tretiak. Vier jaar later, in 1980, waren ze er weer en er vielen er nog meer op: Slava Fetisov, Sergey Makarov en Vladimir Krutov. Later kwam daar nog Igor Larionov bij en zo is de befaamde KLM-lijn ontstaan. De rode machine won alles wat er te winnen viel, behalve de Olympische spelen van 1980. In een memorabele wedstrijd werd de finale verloren van de Verenigde Staten van Amerika, die dat omdoopten tot ’the miracle on ice’. Maar tijdens de Spelen van 1984 was er ‘gewoon’ weer goud voor de rode machine.
Oilers fan dankzij de NAVO
Genoeg over de Russen, we gaan naar de Oilers. Ik zal je uitleggen hoe ik Oilers fan ben geworden. Als militair werd ik gestationeerd bij de 4e divisie, 41e Pantserbrigade in Seedorf, Duitsland, voor de NAVO. Zij hadden een dependance in Hohne-Langemanshof, waar ook de Amerikanen gestationeerd waren. En Amerikanen waren toen al enorme sportfreaks. In hun militaire huizen was de zender CBS te zien, die alle grote sporten toen uitzond.
Daar zag ik voor het eerst ene Wayne Gretzky van de Edmonton Oilers spelen. Dat kun je nu vergelijken met een 6-jarige voetbalfan, die voor het eerst beelden van Cristiano Ronaldo of Lionel Messi ziet. In die twee jaar dat ik daar gestationeerd was, 1984 en 1985, won Edmonton de Stanley Cup. A fan was born. Of gloryhunter, net wat je wilt.
Daarna mocht ik weer naar Nederland, en omdat er toen nog geen internet was (ja zou oud ben ik al) was het moeilijk om de Oilers te blijven volgen. Alleen via de krant en de weinige tv-zenders die iets van de NHL lieten zien. Na het vertrek van Wayne Gretzky was ook mijn liefde een klein beetje over.
Van topclub naar tobclub
In de jaren die volgden kreeg ik een relatie. Wat volgde was trouwen, huisje boompje beestje. Je kent het wel. De liefde voor het ijshockey verwaterde vooral omdat Canada aan de andere kant van de oceaan ligt en ook nog in een compleet andere tijdzone.
Na de introductie van het internet kon ik het allemaal weer een beetje bij gaan houden. Maar zoals aangegeven de Oilers waren van een topclub afgezakt naar een tobclub. Totdat de zomer van 2015 kwam, de Oilers de draft van 2015 wonnen, en het allergrootste talent van dat moment kon toevoegen aan hun team.
Helaas raakte Connor McDavid direct zwaar geblesseerd in zijn eerste seizoen in de NHL. Hij was er drie maanden uit en Edmonton haalde de playoffs niet. Maar de sleeping giant had laten zien dat er weer een reden was om wakker te worden.
Seizoen 2016-2017: nachtelijke escapades met de Oilers
Seizoen 2016-2017 was voor mij ook weer het signaal om de Oilers weer volledig te gaan volgen. Aangezien 98% van de wedstrijden tussen 01:00 uur en 04:30 uur start en ik 70% van de Edmonton Oilers wedstrijden live heb gezien, ben ik blij dat ik genoeg heb aan vijf uur slaap.
Al gebeurde het regelmatig bij de vroege wedstrijd van de Premier League op zaterdag (ja ik kijk alles) dat ik de aftrap zag en ik wakker werd bij het laatste fluitsignaal. Ik gaf dan altijd ‘Boring Arsenal’ de schuld, maar ik denk toch dat het de nachtelijk escapades van mij en de Oilers waren.
In het seizoen 2016-2017 sweepte Edmonton aartsvijand Calgary Flames: alle vier ‘Battles of Alberta’ werden gewonnen. Voor het eerste in de historie was dat. Helaas werden ‘we’ op één punt na nét geen kampioen van de Pacific Division, maar ‘we’ haalden wel voor het eerst sinds elf (!) jaar weer eens de playoffs.
In de eerste ronde van de playoffs moesten de Oilers aantreden tegen de ervaren rotten van de San Jose Sharks, de verliezend finalist van 2016. Ik vond het makkelijker gaan dan verwacht. Het werd uiteindelijk 4-2 in de best of seven serie. Na game four en een nederlaag van 7-0 dacht ik: “dit is voorbij”, maar de Oilers kwamen ijzersterk terug.
Op naar de tweede ronde, tegen Anaheim Ducks, waarbij in game five de onervarenheid van de Oilers de doorslag gaf. Ga maar na: als je vier minuten voor tijd met 3-0 voor staat, dan mag je dat nooit en te nimmer meer weggeven. Zelfs niet met een belachelijke beslissing van de scheids bij de 3-3. Dit was echt te dramatisch voor woorden. Opvallend was ook dat in de wedstrijd er na, game six, de Oilers alles mochten van de scheidsrechters. Het werd ook gewoon 7-1. Maar ja, het leed was al geschied. Uiteindelijk verloren mijn helden met 2-1 game 7, einde seizoen.
Eindelijk: een nieuw seizoen Oilers!
Op naar een nieuw seizoen, het worden weer veel korte nachten. En na 34 jaar fan zijn ga ik mijn Oilers eindelijk ‘live’ aanschouwen. Van 28 februari tot 6 maart zit ik in Edmonton en mag ik drie wedstrijden in die prachtige fonkelnieuwe Rogers Arena bekijken tegen prachtige tegenstanders Nashville Predators, New York Rangers en Arizona Coyotes.
Ik kan niet wachten tot het zo ver is. Ook ben er ik maar wat trots op dat ik jou als ijshockey-liefhebber, en misschien ook wel Oilers fan, namens Face-Off mee ga nemen in het nieuwe NHL seizoen. Ik heb alle vertrouwen in de Oilers. Dat schreef ik ook al in mijn preview voor deze prachtige website. Eindelijk is het zover. Het seizoen gaat weer beginnen. Let’s go Oilers!
