Ook dit seizoen spelen er weer een flink aantal Nederlandse talenten in Scandinavië. Het merendeel daarvan in Zweden maar ook in Noorwegen en Finland schaatst Nederlands talent rond. Jay, Jesper, Marcus, Kyan, Bob (na zijn terugkeer uit Canada), Mees en Timoer tonen nog steeds hun kunsten op het Zweedse ijs. Pim, Noah, Sten en Floris doen dat nu ook. Luka staat op het ijs in Finland en Didrik en Robin zijn allang geen vreemden meer in Noorwegen. In dit deel de verhalen van Pim van der Meulen, Robin Otterloo, Luka Tuyn en Timoer Roodenburg.
Robin Otterloo – Stavanger Oilers
Stavanger is het middelpunt van de olie-industrie in Noorwegen (zoals te zien in de Noorse serie Lykkeland / State of Happiness). Niet vreemd dat de ijshockeyclub zich hier Oilers noemen. Stavanger is ook al voor het tweede seizoen thuis voor Robin Otterloo.
Tekst gaat verder na de afbeelding
Buiten de olie is ook ijshockey groot in de Noorse kustplaats. “Ja je merkt dat het ijshockey echt leeft in Stavanger. Het eerste team speelt in een grote mooie arena en wij spelen daar vaak ook onze wedstrijden op zondag. Verder zijn er nog twee trainingsbanen en nog een ijshockeybaan waar wij ook wedstrijden spelen,” laat Robin weten. Met drie nationale kampioenschappen in 2015, 2016 en 2017 kun je spreken van een topclub in Noorwegen. En daar komen natuurlijk veel sponsoren op af waarvan ook de jeugdteams voordeel hebben.
Robin kwam voor het seizoen 2019/2020 over van Hijs Hokij Den Haag. Het eerste jaar speelde hij bij Stavanger Oilers U16 en maakte af en toe ook zijn opwachting in de U18. De wens van de jonge verdediger om naar het buitenland te gaan was er al toen Stavanger Oilers op zijn pad kwam. Vrienden kenden de ouders van een jongen die daar ook speelt en zo ging de puck sneller glijden. “We hebben toen een beetje research gedaan en kwamen er al snel op uit dat het een hele goede club was met een goed programma voor de jeugd,” verteld Robin.
Via Denemarken naar Noorwegen
De daadwerkelijke overstap van Nederland naar Noorwegen begon met Denemarken als tussenstap. Zijn nieuwe team had in Denemarken namelijk een toernooi. Robin kwam een dag eerder aan in Stavanger. “De vader van het gastgezin kwam mij ophalen van het vliegveld en daarna zijn we gelijk doorgegaan naar de DNB Arena. Daar ontmoette ik mijn teamgenoten voor het eerst en heb ik gelijk meegetraind. De volgende dag zijn we per boot vertrokken naar Denemarken en hebben daar een aantal dagen een toernooi gehad,” haalt hij herinneringen op van ruim een jaar geleden. “Na die week moest ik gelijk naar school en kwamen mijn ouders en zus langs met al mijn spullen en zij zijn toen een week gebleven.”
De in augustus dit jaar zestien jaar geworden Robin staat al ruim tien jaar met stick en schaatsen op het ijs. Na een keer kijken bij een training van de ijshockeyschool van Panters in Zoetermeer en een aantal proeflessen was hij verkocht. Vanuit Zoetermeer maakte hij uiteindelijk de overstap naar Den Haag en vanuit daar begon zijn buitenlandse avontuur.
Tekst gaat verder na de afbeelding
Vlotte aanpassing
De overgang naar Noorwegen is hem goed bevallen. Hij spreekt vol lof over zijn gastgezin en gaat naar een ‘normale’ Noorse school om zo ook de taal onder de knie te krijgen. “School is hier wel heel anders. Je gaat iedere dag standaard van 08:15 tot 13:45 naar school. Hierdoor heb ik genoeg tijd om te trainen,” geeft Robin een verschil aan met het Scandinavische land en Nederland. Ook zijn de dagen korter in de winter en vallen hem verschillen op qua eten. “En het regent heel veel in Stavanger,” laat hij weten.
Ook op ijshockeygebied geeft de Oilers-verdediger aan goed te zijn opgevangen door de coaches en teamgenoten. “Het is een soort familie geworden omdat je zoveel tijd met elkaar doorbrengt.” Verschillen met ijshockey, zoals hij in Nederland gewend was, zijn er ook. “Het spel is sneller en harder en ik heb het idee dat er minder wordt gefloten. We hebben een eigen kleedkamer met een eigen vaste plek waar je je spullen ook kwijt kunt, een materiaal man, schaatsen worden voor je geslepen, er wordt veel voor ons geregeld. Uitwedstrijden worden gedaan per vliegtuig en dan slapen we in het weekend in een mooi hotel.”
Talenten in het team
Dit seizoen maakte Robin de stap naar de selectie van de U18. Onder zijn teamgenoten zit ook Jens Auke Hoekstra. Deze talentvolle goalie is half Nederlands, half Noors en de twee kunnen in het Nederlands met elkaar praten. Jens is door de Noorse IJshockeybond geselecteerd om de nationale U18 te vertegenwoordigen. Ook wisselt Robin zijn buitenlandervaring uit met enkele Nederlandse spelers in Zweden en Luka Tuyn die in Finland speelt.
Een andere speler uit zijn team die hij extra noemt is de veertien jarige Elias Vatne. “Die is echt super, hij speelt al U18 elite. Hij heeft ook de meeste punten van ons team [Red.: 12 goals, 10 assists in negen wedstrijden],” laat Robin weten. De U18 Elite competitie is de topcompetitie in Noorwegen.
Lees ook: Ruth Eldering wil via Stavanger Oilers naar Oranje Damesteam
Zelf heeft Robin in zijn tijd in Noorwegen ook al flinke stappen gemaakt. “Ik ben erg gegroeid in mijn spel,” geeft hij aan. “Dat vond ik wel leuk om te horen toen ik in juli weer in Nederland kon gaan trainen en mensen mij zagen. Het was jammer dat we begin dit jaar de competitie niet af konden maken want we moesten net gaan beginnen met de play offs en we maakten zeker kans om in de finale te komen. Op dit moment, in het huidige seizoen, staan we bovenaan.”
“Het meeste wat ik heb geleerd is het spel zonder puck en het agressiever spelen.
Mijn doel is om hard te trainen en mezelf blijven uitdagen en verbeteren. Hopelijk dat ik het eerste team kan halen, zij doen het ieder jaar ook zeer goed,” spreekt Robin zijn ambities uit. “Ik zit nu voor het tweede jaar bij Stavanger Oilers en het bevalt me goed maar ik sta open voor wat er op mijn pad komt.”
Goede begeleiding
De begeleiding bij Stavanger Oilers en het aantal trainingen is helemaal naar wens van de jonge Nederlander. Er wordt vijf dagen per week getraind, zowel op het ijs als off-ice. “Verder heb ik drie ochtenden in de week training volgens het Top Hockey programma van de Oilers en dan ’s avonds de gewone teamtrainingen, geeft Robin zijn drukke programma aan. In de weekenden staan dan twee wedstrijden op het programma. Vrije weekenden zijn een uitzondering.
Tekst gaat verder na de afbeelding
Toch zijn er ook minder leuke zaken. De reistijd naar de Arena kost hem zo’n drie kwartier tot een uur. En door Covid-19 was het niet mogelijk voor zijn familie om naar Noorwegen te gaan of voor Robin om naar Nederland te komen.
Buiten ijshockey, school en de reistijden heeft Robin weinig tijd voor andere dingen. Op vrije dagen slaapt hij graag uit en gamet hij regelmatig. Ook kijkt hij, uiteraard, ijshockey.
“De speler waar ik het meeste naar kijk is Rasmus Ristolainen, verdediger bij Buffalo Sabres. Puur om de manier van zijn spel, ruw/agressief, veel ijstijd en ook nog goed spelinzicht.”
Luka Tuyn – Ketterä
Hij speelt in Finland, op nog geen tien kilometer van wat hij ’thuis’ noemt: Rusland. Luka Tuyn speelt nu in Imatra, bij Ketterä. “Mijn moeder is Russische en wilde altijd al wat dichter bij het land wonen waar ze oorspronkelijk vandaan kwam, maar we hadden nooit echt een reden om te verhuizen, het leven in Nederland was behoorlijk goed dus waarom zouden we moeten vertrekken,” begint Luka.
“Totdat ikzelf met het idee kwam om mijzelf te verbeteren in het buitenland. Ik dacht eerst aan Zweden, omdat daar een paar vrienden van mij naartoe zijn verhuist. Daarna dacht ik aan Rusland, maar dat zou moeilijk zijn voor mijn vader vanwege documenten etc.”
Het werd uiteindelijk Finland. Luka’s vader heeft daar al een lange tijd gewerkt en Finland is het buurland van Rusland, wat weer goed uitkwam voor de wens van zijn moeder. “Voor mij was het natuurlijk helemaal ideaal. Finland heeft goede ijshockeyteams en daar kon ik mijzelf ook bij aansluiten.”
Finland was ook niet onbekend voor de familie Tuyn. Als er familie in Rusland werd bezocht reden ze meestal door Finland en ook werd er al veel tijd doorgebracht in Finland als vakantiebestemming. Door zijn band met Finland en Rusland was Luka al snel fan van de KHL en de Liiga.
Fins-Russische grens
Over de keuze voor Ketterä zegt de zestienjarige aanvaller: “Dat kwam voor ons het beste uit. Imatra ligt heel dicht bij de Fins-Russische grens en dicht bij familie. Ketterä heeft ook een goed team dat in de top van de Mestis meedraait.” De Mestis is na de Liiga het tweede niveau in Finland. In 2018/2019 werd het daarin kampioen. In het, vanwege Covid-19 afgebroken, seizoen 2019/2020 stond het bovenaan de ranglijst.
Luka, die vanaf zijn vierde op het ijs staat, is dankzij zijn moeder met ijshockey begonnen. Na jaren in Den Haag nu bij Ketterä.
IJshockey wordt in Finland veel serieuzer genomen door de mensen die het spelen maar ook kijken, geeft hij aan. “Het ijshockey is hier veel fanatieker; twee keer per dag trainen is zeker de reden dat ik hier naartoe ben verhuisd. De mensen steunen mij heel erg, ze houden er rekening mee dat ik uit het buitenland kom en dat ik de taal (nog) niet spreek. Ze maken elke oefening goed duidelijk zodat ik ook 100% mee kan trainen met de rest. Ik zal Fins moeten leren, maar dat hindert mijn ervaring niet. Er zijn hier ook veel Russische mensen waarbij ik mij kan aansluiten en die mij ook helpen met de Finse cultuur te begrijpen.” Ook zijn er enkele teamgenoten die, net als ik, Russisch spreken en op trainingen als tolk fungeren.
Het leven in Finland bevalt hem prima, hij geeft aan niets te klagen te hebben. Uiteraard mist hij vrienden en familie in Nederland, zeker in deze Corona-tijd waarin hij ze al lang niet heeft kunnen zien. Hij is hier echter met een doel en zijn focus ligt op ijshockey.
Samenwerking met SaiPa
Met ijshockey is hij, naast school, ook het meeste van zijn tijd bezig. Per week wordt er zes à zeven keer getraind en twee wedstrijden gespeeld, daar komt dan de voorbereiding nog bij. Ketterä U18 speelt in de Mestis, wat ook voor deze leeftijdsklasse het tweede Finse niveau is. De club werkt samen met SaiPa uit het nabij gelegen Lappeenranta (bekend van de serie Sorjonen / Border Town) dat uitkomt in de Liiga. “We wisselen spelers uit voor wedstrijden en trainingen om op een bepaald niveau te komen. Het effect van deze spelers is best wel groot, ons U18 team van Ketterä bestaat voor de helft uit spelers die van SaiPa komen.” Toch heeft dat volgens Luka buiten de voordelen ook wat nadelen. Steeds wisselende spelers van SaiPa zorgen er voor dat het teamverband wat minder is.
Tekst gaat verder na de afbeelding
Ondanks dat zit hij goed op zijn plek bij Ketterä, maar mocht er zich een mogelijkheid voordoen bij bijvoorbeeld SaiPa of een team in Rusland dan gaat hij er uiteraard wel kijken. Zijn doel is om beter te worden en zijn droom is wellicht om in de KHL voor Jokerit of SKA Sint Petersburg uit te komen, zijn favoriete team. En weer de combinatie van Rusland en Finland .
Verbeteren
Beter worden, daar is Luka mee bezig. “We focussen hier veel meer op techniek en de speler zelf. Bijna alle ochtendtrainingen zijn dan ook skill gericht om bijvoorbeeld je stick technieken te verbeteren. Coaches geven je dan ook veel feedback op wat je beter kan doen en dat is fijn.”
Als hem wordt gevraagd wie zijn favoriete speler is geeft hij een duidelijk antwoord: “Kaapo Kakko, zeker weten.” De jonge Fin maakte, als zeventienjarige bij TPS indruk in de Liiga. Ook op het WK U20 in 2018/2019 deed hij van zich spreken. Op het ‘grote’ WK in 2019 trad hij in de wereldwijde spotlights en maakte nog meer indruk. Finland werd wereldkampioen en in tien wedstrijden scoorde Kakko zes keer. Waar Kakko nu nog maar negentien is een andere favoriete speler van Luka iets ouder. Als favoriete Russische speler noemt Luka de 42 jarige Pavel Datsyuk.
Als afsluiting laat Luka nog weten dat hij nog steeds contact heeft met andere spelers die naar het buitenland zijn vertrokken om daar te ijshockeyen. “Daar vergelijk ik dan een beetje mijn verhaal mee, kijken of we een beetje overeenkomsten hebben.”
Pim van de Meulen – Kiruna AIF
Hij studeert Commerciële Economie aan de Johan Cruijff Academy en gaat naar een Zweedse school om aan zijn Zweeds te werken. Toch is Pim van der Meulen daarvoor niet naar Kiruna gegaan. Hij is er om te ijshockeyen en dat doet hij bij de U20 van Kiruna AIF. De combinatie tussen studeren en ijshockey gaat prima geeft hij zelf aan. De colleges zijn nu online en er wordt ’s avonds getraind.
Tekst gaat verder na de afbeelding
De aanpassing in het team verliep zonder problemen. Iedereen spreekt erg goed Engels en Pim is zelf bezig met het leren van Zweeds. Ook is hij niet de enige nieuwe speler in het team. “Alle jongens zijn heel aardig en ik vind het ook leuk om weer in een team te spelen met allemaal mensen van dezelfde leeftijd,” geeft hij aan. “Het team had 12 nieuwe spelers, dus moesten ze nog echt aan elkaar wennen. Nu we meer aan elkaar gewend zijn gaat het een stuk beter en beginnen we wedstrijden te winnen. We zijn met KAIF echter niet goed begonnen aan het seizoen.” Het U20 team van KAIF speelt in J20 Regional Norr. Het tweede niveau in Zweden voor deze leeftijdscategorie.
En op het moment dat het beter begon te draaien werd de competitie tijdelijk stilgelegd vanwege Covid-19.
Creativiteit en techniek
In de tijd dat Pim in het Hoge Noorden van Zweden traint en speelt, zijn hem al wel verschillen opgevallen met het ijshockey tussen Zweden en Nederland en België. “De sport is hier heel anders dan ik me had voorgesteld, maar dat is juist het leuke eraan. De trainingen zijn anders dan in Nederland en ook is de hele speelstijl anders tijdens de wedstrijden. Wat mij is opgevallen is dat het in Nederland veel draait om systemen en dat het hier meer draait om creativiteit en techniek. Er gaat wel eens vaker iets fout maar het maakt de sport wel een stuk leuker. Ook hebben we een off ice trainer die elke dag aanwezig is en waarmee we vier keer in de week trainen.”
Lees ook: Pim van der Meulen verhuist naar Kiruna AIF
Kilometervreter
En dan zijn er nog de lange ritten naar uitwedstrijden. De wedstrijden tegen Kiruna IF zijn echte derbys. Beide teams spelen hun wedstrijden in Lombiahallen. De daaropvolgende dichtstbijzijnde uitwedstrijd is tegen Kalix HC. Een trip van drieënhalf uur, enkele reis. De langste ritten zijn naar Östersund, Kovland en Sundsvall. Alle drie net geen tien uur.
“De echte verre uitwedstrijden hebben we nog niet gehad omdat die waren afgezegd vanwege Corona. Ik denk dat z’n trip je wel een hechter team maakt. Als je lang met iedereen in de bus zit leer je elkaar beter kennen,” geeft de geboren Groninger aan.
Tekst gaat verder na de afbeelding
Ook is er tijd genoeg om te genieten van de natuur tijdens die reizen. Buiten het studeren en ijshockey is daar ook nog tijd voor in Kiruna. “De omgeving is erg mooi met al die sneeuw. Af en toe ga ik stukken lopen naar plekken waar erg mooie uitzichten zijn,” laat Pim weten. “Het is wel even wennen hier. Het is nu nog maar zo’n vier uur licht per dag. Maar nu er sneeuw ligt wordt het ook niet meer super donker.”
Tekst gaat verder na de afbeelding
Kiruna is een jonge stad die in 1900 is opgericht nadat er ijzererts werd gevonden. Een echte mijnstad en dat heeft zo zijn eigenaardigheden. Iedere nacht om 01:30 wordt er een stuk van de mijn opgeblazen. “Dat was ook iets waar ik aan moest wennen maar daar slaap ik inmiddels gewoon doorheen.”
Nog een verschil met Nederland, maar waar makkelijk aan te wennen was, is dat hij op school iedere dag warm eten krijgt. In Kiruna heeft Pim, die in januari negentien wordt, het prima naar zijn zin. De mensen zijn allemaal erg sociaal en iedereen praat goed Engels. Hij deelt een appartement met twee ploeggenoten. “Dat is erg gezellig. Tot nu toe heb ik het super leuk hier,” laat hij weten.
Timoer Roodenburg – Helsingborg HC
“Het tofste hier in Zweden is natuurlijk het ijshockey,” begint Timoer Roodenburg, die aan zijn tweede seizoen bij Helsingborg HC bezig is. “Ik ben een paar keer bij wedstrijden van de heren gaan kijken en het is heel erg gaaf om te zien hoe het er daar aan toe gaat met het ijshockey en alles daar omheen.”
Tekst gaat verder na de afbeelding
De stap die Timoer vorig jaar nam om naar het buitenland te gaan is hem goed bevallen. “Als je het niet in het buitenland probeert heb je misschien achteraf spijt dat je het nooit geprobeerd hebt en als er iets mis gaat, of het gaat niet goed, dan kan je altijd weet terug naar huis gaan,” geeft Timoer aan. “Zweden is een goed land om te beginnen. Iedereen spreekt goed Engels en je wordt snel en goed geholpen als je vragen hebt of ergens mee zit.”
Tevreden in Helsingborg
Ook Helsinborg HC wilde graag met, de nu zestien jarige, aanvaller door na het vorige seizoen. Bij de voorbereiding op het seizoen 2020/2021, dat al in december 2019 begon, gaf de club aan met hem door te willen gaan en te groeien. Als zestienjarige werd hij aan de U18 toegevoegd dat grote ambities heeft en door wil stromen naar Division 1. Dit seizoen draait het team nog mee in Division 2, het derde niveau voor spelers onder achttien in Zweden.
De oud speler van HIJS Den Haag maakte vorige seizoen flinke stappen in zijn ontwikkeling. Als selectiespeler van de U16, speelde hij al regelmatig mee met de U18. Dit seizoen zit Timoer in de selectie van U18 en kwam al een paar keer uit bij de U20 van HCH. “Het afgelopen jaar heb ik veel geleerd en ben fysiek sterker geworden, dus dan is het erg leuk dat ik dit seizoen de kans krijg om ook wedstrijden met U20 te spelen,” verteld Timoer met enige trots. “Er is eigenlijk niet een heel erg groot verschil met vorig jaar om eerlijk te zijn. Er zijn een paar jongens weggegaan en ook weer bijgekomen, dus het team is een beetje anders dan vorig jaar. Voor mij persoonlijk is er ook niet heel veel veranderd, alleen dat het spel nu sneller gaat.”
Tekst gaat verder na de afbeelding
Kyan, Jay en Mees
Eén van de spelers die vertrok was Kyan Helenklaken. “Dat is natuurlijk wel een beetje jammer maar aan de andere kant… Kyan woont nu in Ängelholm en dat is twintig minuutjes met de auto en we zien elkaar vaak. We hebben veel contact dus dat hij nu bij Jonstorp speelt is niet een heel groot probleem.” Ook met Jay Lesteluhu, die ook bij Jonstorp speelt, en Mees van Wingerden heeft Timoer regelmatig contact.
Ook Timoer woont op zichzelf in Helsingborg, maar hij heeft een aantal teamgenoten in de buurt. “Daar kan ik het goed mee vinden. Er zitten meer ‘imports’ in het team. We wonen allemaal naast elkaar. Ook met de Zweedse jongens in het team gaat het prima.” Buiten Timoer en de Zweedse jongens bestaat de selectie van het U18 team verder nog uit twee Tsjechische en twee Poolse spelers.
Het mooiste dat hij tot nu toe heeft meegemaakt waren de play-offs. “Met de U18 speelde ik vorig seizoen in de play-offs. Dat was erg gaaf. We speelden goed, maar helaas werd alles na een paar wedstrijden stilgelegd vanwege Corona,” vertelt Timoer die als toekomstplan heeft om professioneel in Zweden te kunnen spelen.
